Zwaantje Halmingh was 33 jaar in dienst bij Parkheem, waarvan 18 jaar als bejaardenverzorgster. Later specialiseerde zij zich als zorgkundige. “Ik begeleidde de bewoner bij zijn of haar laatste levensfase. Het was mijn taak om die zo aangenaam mogelijk te maken.”
In september 2019 vierden we 60 jaar zorg in Parkheem. Naar aanleiding daarvan interviewden we mevrouw Halmingh over haar beleving van de zorg gedurende haar 33-jarige loopbaan.
“Ik riep van jongs af aan dat ik zuster wilde worden,” vertelt Zwaantje met een grote glimlach. “In 1969 haalde ik mijn diploma bejaardenverzorgster, maar wilde na een paar jaar stoppen omdat ik kinderen kreeg. Maar toen de jongste in 1983 drie jaar werd, vertelde ik aan mijn man dat ik weer aan het werk wilde. Hij werkte bij de ambulancedienst en bracht kort na ons gesprek een bewoner van het ziekenhuis terug naar Parkheem. Daar sprak mijn man met de directeur en vertelde hem over mij.” Zwaantje, enthousiast: “Ik mocht gelijk op sollicitatie komen!”
Een week later begint Zwaantje in Parkheem. “Ik werd ingewerkt door een oude rot in het vak. Ze was rond de 65 jaar en zat tussen het werk door te breien, want daar was toen nog tijd voor. Langzamerhand werd de zorg steeds intensiever en dat vond ik prachtig!”
Toch een keuken
In 1995 maakt het bejaardenhuis plaats voor een verzorgingshuis, maar zonder keuken. “Dat was wel even een dingetje,” zucht Zwaantje. “Er werd van hogerhand besloten dat elke kamer een magnetron zou krijgen. Het was de bedoeling dat de bewoners daar hun maaltijd in konden opwarmen, maar de generatie die er toen woonde wilde dat niet. Ze vonden het geweldig om ons te helpen bij het eten koken. De geur van een aardappel of een vers stukje vlees maakte het voor hen tot een echt thuis.” Toenmalige directeur Jan Klok besluit om samen met de ondernemingsraad – waar Zwaantje deel van uitmaakt - actie te voeren. “Dat heeft veel impact gehad op de bewoners en het personeel. We haalden er de krant en zelfs het NOS-journaal mee.” Trots: “En toen kwam er toch nog een keuken. Er vloeiden tranen van blijdschap, dat was een emotioneel moment.”
Slaapwacht
Vroeger in het oude Parkheem was er een slaapwacht. Als je de laatste nacht had gewerkt/geslapen verschoonde je het bed voor de volgende slaapwacht. Er werd met grote regelmaat een matrozen bed opgemaakt. Hilarisch. Als het weekend was en je was jong en je had slaapwacht ging je naar discotheek Bermuda in Ter Apel. Als er een calamiteit was belde de nachtdienst dat je moest komen. Je kwam binnen via een terrasdeur van een bewoner. De directie heeft dit nooit geweten, anders waren de rapen gaar geweest.
De vingers blauw
Ook begeleidde Zwaantje in de afgelopen jaren veel stagiaires. “Ik was werkbegeleider en heb zo’n dertig mensen begeleid. Ik vond dat prachtig. Dan kwam zo’n jong meisje binnen en moest ik ze begeleiden tot ze het zelf konden. Langzaam liet je ze een beetje los. Het ging ook weleens mis, dan zat het er gewoon niet in, maar dat zag ik heel snel. En een enkele keer had ik een hele fanatieke leerling. Dan zwaaiden ze om 7 uur al met een verslag in de hand: ‘Zwaantje, wil je deze even nakijken?’ Dan riep ik: ‘Ja, als we klaar zijn!’” Ook had Parkheem een eigen leslokaal waar Zwaantje toetser was. “Het personeel werd daar getoetst op hun verpleegkundige vaardigheden. Ze leerden een wond behandelen, insuline spuiten en bloedsuikerwaarden meten middels een vingerprik. Dat liet ik ze dan weleens bij mij doen en had ik de vingers soms helemaal blauw.”
Laatste eer
Rond 2006 wordt besloten dat de verzorgenden overledenen niet meer mogen afleggen. “Dat nam de begrafenisvereniging over en daar had ik veel moeite mee. Ik wist hoe de ouderen zich kleedden en hoe ze het haar hadden, want ik had ze soms jaren verzorgd. En dan gebeurde het weleens dat ik op de begrafenis in de kist keek en dacht: ‘Dit klopt niet’. Geëmotioneerd: “Ik begreep niet waarom we niet meer mochten afleggen. Ik vond dat verschrikkelijk. Het was de laatste eer die je bewoners kon geven. Dan was het plaatje rond.”
Loslaten
Zwaantje heeft een prachtige tijd in Parkheem gehad. “Ik ben nu drie jaar met pensioen en het heeft een jaar geduurd voor ik het los kon laten. Als ik weer voor de keuze zou komen te staan, zou ik zo het zo weer overdoen. Ik had mijn werk in Parkheem voor geen goud willen missen. En weet je wat ik zo mooi vind? Als ik nu in het dorp loop, kom ik de kinderen van oude bewoners tegen. Dan maken we een praatje en halen herinneringen op. Dan denk ik: ‘Dit is toch wel heel bijzonder’.”