Als Zwaantje Grooten (88) van haar rollator valt, breekt ze haar arm en rug. De dokters willen mevrouw opnemen, maar bij deze gedachte wordt ze erg onrustig. “Ik wilde naar huis, want mijn man - voor wie ik al 72 jaar zorg - had mijn hulp nodig.”
In 2021 kijkt Zwaantje met haar man Hendrik naar een voetbalwedstrijd. Als ze tijdens de rust buiten op haar rollator gaat zitten, valt ze plotseling om. “Ik hoorde een keiharde knal en dacht dat mijn rollator stuk was,” zegt Zwaantje. “In het ziekenhuis hoorde ik dat het mijn botten waren.”
Ik wilde naar huis
Door de val heeft mevrouw haar rug en linkerarm gebroken. “De doktoren wilden dat ik in het ziekenhuis bleef, maar ik wilde naar mijn man toe. Ik zorg al 72 jaar voor hem omdat hij gezondheidsproblemen heeft. Bovendien zijn we nog geen dag zonder elkaar geweest.”
In het ziekenhuis begrijpen ze de zorgen van mevrouw en zetten alles in werking om aan haar wensen te voldoen. “Het ziekenhuis nam contact op met de thuiszorg van Zorggroep Meander en bespraken mijn situatie en zorgen. Samen hebben ze er alles aan gedaan zodat ik thuis kon herstellen. Ik was hen zeer dankbaar en dat gold ook voor Hendrik.”
In goede handen
Mevrouw moet noodgedwongen bedrust houden. “Iets wat helemaal niet bij mij past. Ik ben gewend om bezig te zijn en Hendrik te helpen met alledaagse dingen. Plotseling moest ik dat allemaal uit handen geven. Ik vond het heel moeilijk!”
Tijdens de huisbezoeken zien de Verpleegkundigen dat mevrouw onrustig is. “Ik deelde mijn zorgen met hen. Wie moest er nu voor Hendrik zorgen? De Verpleegkundige pakte mijn hand en zei dat alles goed zou komen. Ik kon het aan hen overlaten.” Vanuit de slaapkamer hoort mevrouw hoe de Verpleegkundigen voor Hendrik zorgen. “Ze hebben hem van alles gevraagd. Wat heb je nodig Hendrik? Hoe kunnen we je helpen? De dames hielpen hem bij alles en regelden zijn medicatie. Dat hoefden ze niet te doen, maar ze deden het wel. Ik wist dat hij in goede handen was en dat gaf me rust. Het was tijd dat ik me overgaf en me op mijn eigen herstel ging richten.”
“Dankzij de Wijkverpleegkundigen kon ik thuis bij Hendrik herstellen.”
Een spannend verhaal
Mevrouw heeft ontzettend veel pijn en krijgt morfine om de dag door te komen. “De breuken moesten uit zichzelf herstellen en dat had tijd nodig. Bij elke beweging schoot er een pijnlijke steek door mijn lichaam heen.” In de eerste weken wordt Zwaantje op bed gewassen. “Ik was van een zelfstandige vrouw veranderd in een hulpbehoevende vrouw. Ik kon helemaal niks.”
Tijdens het wassen en aankleden passeren er meerdere gespreksonderwerpen. “Ik kon mijn zorgen bij de Verpleegkundigen kwijt. Omdat je op bed ligt en niks mag en kunt, gaat er van alles door je heen. Het deed me goed dat ik mijn verhaal kwijt kon en we samen konden lachen. De Verpleegkundige was bijvoorbeeld benieuwd hoe mijn man en ik elkaar hadden ontmoet. Ze verwachtte een spannend verhaal, maar niets was minder waar. Op een mooie zomerdag fietste ik door Stadskanaal en daar stonden bij een school een paar ondeugende jongens met elkaar te dollen. Een van hen vond me aardig en trok me gekscherend van mijn fiets af. Mijn botten waren toen nog aardig wat steviger dan nu. En dat was het begin van een inmiddels 66 jarig huwelijk.”
Alert en attent
Mevrouw Grooten besluit: “2022 was een moeilijk jaar, maar mijn man en ik hebben het gered. Dankzij de Wijkverpleegkundigen kon ik thuis bij Hendrik herstellen. De Verpleegkundigen waren alert en attent. Ze zagen wat er moest gebeuren en draaiden hun hand nergens voor om. Door hun goede zorgen kan ik nu - na een jaar - weer veel dingen zelf doen.”