Mevrouw Wagt (83) heeft dementie en woont in woonzorgcentrum Borg Westerwolde in Ter Apel. In een moderne kleinschalige woonvorm krijgt ze begeleiding, behandeling en volledige verzorging. Haar dochter Janneke Meijer is erg tevreden over de zorg. “Ze geven mijn moeder de regie en dat geeft haar een veilig gevoel.”
Voordat mevrouw Wagt in Borg Westerwolde komt wonen, draagt haar dochter Janneke de zorg voor haar moeder. “Ze woonde in een appartement en had het er erg naar haar zin, maar ik merkte dat ze steeds vergeetachtiger werd. Van de buurvrouw hoorde ik dat mijn moeder soms verward bij haar aanbelde en ’s nachts de deuren liet openstaan. Dan dacht ze dat mijn broer en ik nog klein waren en elk moment thuis konden komen.”
‘Er viel een enorme last van mijn schouders af’
Janneke maakt zich zorgen en schakelt hulp in. “Ik had het vermoeden dat ze dementie had en belde Team 290. Dit is een groep deskundigen die ouderen thuis bezoeken en kijken of er sprake is van dementie. Ze stelden mijn moeder een paar simpele vragen, maar daar wist ze het antwoord niet op. Ik vond het pijnlijk en confronterend om bij dit gesprek aanwezig te zijn, maar ik wist toen wel dat er iets moest gebeuren. Mijn moeder kon niet langer zelfstandig blijven wonen.”
Een week later heeft Janneke een intake met EVV-er Henny. Zij is de eerstverantwoordelijke die ervoor zorgt dat de zorg die een bewoner krijgt, is afgestemd met de familie en zorgverleners. “Henny begreep mijn zorgen en tot mijn verbazing belde ze een week later dat er een kamer vrij was. Ik houd van mijn moeder, maar de zorg werd me te zwaar. Ik bezocht haar elke dag, bracht eten en reed er ’s avonds langs om te kijken of ze de gordijnen al dicht had. Er viel een enorme last van mijn schouders.”
‘Het was hartverscheurend’
In overleg met EVV-er Henny besluit Janneke om samen met haar moeder een kopje koffie te drinken in Borg Westerwolde, maar ook om haar moeder daar te laten. “Het was hartverscheurend, maar ik kon niet anders, want mijn moeder zei dat ze nog te goed was voor een bejaardentehuis.” Terwijl Janneke samen met haar moeder in de woonkamer zit, verhuist de familie de meubels van mevrouw Wagt naar haar nieuwe kamer. “Ik zei tegen mijn moeder: ’Je mag hier ook een nachtje slapen, we hebben een paar van je spullen meegebracht’. Ik heb haar daar met pijn in mijn hart achtergelaten en dat vond ik verschrikkelijk!”
De volgende dag zit mevrouw Wagt in de gang met haar jas aan en haar tas op schoot. “Ze wilde naar huis toe, maar gelukkig raakte ze al gauw vertrouwd met de meiden op de afdeling. Ze waren hartstikke lief en stelden mijn moeder gerust. Wat ik zo mooi vind, is dat ze zich verdiept hadden in het leven van mijn moeder en daar gebruik van maakten. Ze vroegen of ze wilde helpen met aardappels schillen en de was opvouwen. Ik merkte aan mijn moeder dat ze dit fijn vond. Ze voelde zich gewaardeerd. Een week later zei ze stellig tegen mij: ‘Janneke, ik moet eerst even die meiden helpen.’ Prachtig, want eerder was ze erg onzeker door haar vergeetachtigheid, maar ineens zag ik aan haar dat ze het gevoel had dat ze er weer toe deed. Want door de regelmaat en duidelijkheid die er is, eet ze goed en krijgt ze haar medicatie op tijd. Ze kreeg weer meer levenslust.’’
De zorg had zich verdiept in het leven van mijn moeder en maakten daar gebruik van.
Regie
Het wonen in Borg Westerwolde doet Janneke’s moeder goed. Ze woont met zes ouderen met dementie op een groep en heeft haar eigen kamer. “Ik denk dat mijn moeder zich er prettig voelt omdat ze haar de regie geven. Ze houdt van gezelligheid, maar ze heeft soms geen zin om in de woonkamer te zitten en dat vindt de begeleiding prima. Mijn moeder heeft perioden waarin ze graag alleen wil zijn. De begeleiding komt dan langs voor een praatje en zet de muziek aan. Ze zingt uit volle borst alle liedjes mee van Caterina Valente tot Freddie Quinn en van de smartlappen tot Ede Staal.”
En wanneer mevrouw Wagt niet op bed wil en nog even in haar stoel wil zitten, is dat ook prima. Ze zit dan samen met een van haar drie knuffels in haar stoel, ze gelooft dat het echte huisdieren zijn. De begeleiding gaat hierin mee en geeft haar zo de regie. Dit geeft mijn moeder een veilig gevoel. Ik laat mijn moeder hier met een gerust hart achter.”