Johannes Koens (83) en zijn hondje Lexie zijn onafscheidelijk. Tijdens de opname bij woonzorgcentrum in Parkheem bezoekt zijn zwager Bennie Wallage (60), te zien op de foto, hem regelmatig met zijn Lexie. Dat blijven ze voortzetten tot Koens’ overlijden in december 2018.
“Ik woonde samen met Johannes Koens, mijn zus Saartje en onze Jack Russel Lexie. We hadden een prachtig leven met elkaar, tot mijn zus plotseling overleed. Kort daarop werd Johannes ziek”, vertelt meneer Wallage in zijn woonkamer in Stadskanaal. Het raakt hem zichtbaar als hij erover spreekt.
Met Lexie op schoot vertelt hij over deze moeilijke periode. “Saartje overleed begin 2018 aan de gevolgen van griep en kort erna ging ook Johannes lichamelijk en geestelijk snel achteruit. Hij kon ineens niet meer goed fietsen, reed spiegels van auto’s af en viel regelmatig. Ook raakte hij verdwaald tijdens het uitlaten van Lexie. Het hondje was zijn steun en toeverlaat na de dood van zijn vrouw. Daar had hij het erg moeilijk mee.”
Zorg in Parkheem
Meneer Koens gaat naar dagbestedingscentrum ‘Waterkring’ van Parkheem. Maar als daar blijkt dat hij aan het dementeren is en steeds verwarder raakt, wordt zijn verblijf definitief. “Johannes vond het moeilijk dat hij Lexie minder zag, maar ik probeerde hem dagelijks met het hondje te bezoeken.” Stralend: “Je zag hem dan helemaal opknappen. Die twee waren stapelgek met elkaar.”
Meneer Koens heeft een fijne tijd in Parkheem. Bovendien waren de zusters erg op hem gesteld: “Het was een lieve en rustige man. Hij had ze verteld dat hij vroeger een moestuintje had. Dat was zijn grote hobby. De zusters maakten een groentetafel voor hem. Daar verbouwde hij aardappelen, tomaten, bonen en sla op. En als de groenten dan klaar waren, maakten ze speciaal voor hem er een lekkere maaltijd van. Dat vond hij geweldig!”
"De zusters maakten een groentetafel voor hem. Daar verbouwde hij aardappelen, tomaten, bonen en sla op."
Een mandje voor Lexie
Eind 2018 gaat het slechter met Koens en wordt hij bedlegerig. “Ik wist toen dat hij niet lang meer zou leven. Een paar dagen voor zijn overlijden vertelde een zuster dat hij veel naar Lexie vroeg. Ze wilde van mij weten of ik het een goed idee vond dat Lexie ook ‘s nachts bij Johannes was. Ik vond dat een geweldig idee! Toen ik Lexie kwam brengen stond er een mandje voor haar klaar, maar Lexie had andere plannen. Ze kroop onder de dekens bij haar baasje.”
Een paar dagen later overlijdt Johannes. “Ik zat aan zijn bed samen met Lexie. Toen Johannes overleed, keek Lexie ineens omhoog en ging haar lipje trillen", herinnert Wallage zich. "Toen wist ik dat Johannes er niet meer was.”
Meneer Koens wordt thuis opgebaard. “De eerste paar keren dat Lexie Johannes zag, kwispelde ze met haar staartje, maar na een paar dagen was dat over. Ze wist toen dat Johannes definitief niet meer terug zou komen.”
Meneer Wallage besluit: “2018 was een moeilijk jaar door het overlijden van mijn zus en zwager, maar Parkheem ondersteunde mij. Ze vroegen regelmatig hoe het met mij ging. Ook kon ik zo nu en dan mee-eten. Het woonzorgcentrum heeft mij overal bij betrokken en dat heeft me erg goed gedaan. Alles ging in overleg en daarvoor krijgen ze een vette tien.’’