Begin 2020 heeft mevrouw Oosterveld (91) het thuis erg naar haar zin. Ze heeft veel contacten en is regelmatig in haar groentetuintje te vinden, maar dit verandert tijdens de coronaperiode door de lockdown. “Ik vereenzaamde en raakte depressief. Na een korte opname bij Zorggroep Meander op de revalidatieafdeling werd het me duidelijk dat het niet verstandig was om terug naar huis te keren. Ik kreeg een mooie kamer in woonservicecentrum Bolderbörg.”
Bij de eerste lockdown ziet zoon Jan zijn moeder achteruitgaan en schakelt de huisarts in. “Het leek hen verstandig dat ik een tijdje naar de revalidatieafdeling bij Meander zou gaan,” vertelt mevrouw Oosterveld. “Ik was depressief en zorgde niet meer goed voor mezelf. Bij Meander was ik weer onder de mensen en deden we spelletjes samen. Omdat er altijd wel iemand was met wie ik kon praten, knapte ik langzaam op.”
Extra zorg en service aanwezig
Na zeven weken gaat het beter met mevrouw en mag ze naar huis, maar haar zoon is bang voor een herhaling. “Jan maakte zich zorgen en dacht dat het beter voor mij zou zijn als ik in een woonservicecentrum ging wonen. Dat vond ik moeilijk en aan dat idee moest ik wel even wennen, maar uiteindelijk zei ik tegen Jan dat hij het maar moest gaan regelen.”
Jan komt uit bij woonservicecentrum Bolderbörg in Vlagtwedde. Het spreekt mevrouw Oosterveld direct aan. “Ik zou mijn kamer via Woonzorg Nederland huren en kon kiezen voor WonenPlus. Ik kan nu gebruik maken van extra zorg en service wanneer ik dat nodig heb.”
Grens respecteren
In Bolderbörg respecteren ze de grenzen van mevrouw Oosterveld. “Wat ik zelf nog kan, laten de verzorgenden me ook zelf doen. De dames helpen me wel bij het douchen en bij het aan- en uittrekken van mijn steunkousen. Maar mijn bed wil ik zelf opmaken, want dat lukt me nog prima. Ik heb een mooie sprei van mijn schoondochter gekregen en die leg ik dan over mijn bed heen.”
Mevrouw Oosterveld kan op een knop drukken wanneer ze hulp nodig heeft, maar daar maakt ze zelden gebruik van. “Ik druk alleen als de tv en ik weer ruzie hebben. Een van de dames komt me dan helpen en gaat even gezellig bij me zitten. Dat vinden ze helemaal niet erg.”
Veel te beleven
Mevrouw Oosterveld woont nu anderhalf jaar in Bolderbörg en voelt zich hier thuis. “Ik heb een prachtige kamer op de derde verdieping en kijk uit over Vlagtwedde. Ze hebben een park waar ik kan wandelen en bij slecht weer kun je koffiedrinken in het restaurant. Dat hebben ze vorig jaar verbouwd en aangekleed met nieuwe meubelen. Hier eet ik elke middag samen met de andere bewoners.”
Er valt van alles te beleven in Bolderbörg, zegt mevrouw Oosterveld. “We spelen hier bingo, hebben gym, zingen samen en spelen spelletjes. Laatst had activiteitenbegeleidster Sandra van een groot laken een ganzenbordspel gemaakt. We mochten toen met een zachte dobbelsteen gooien en verschoven daarna onze pionnetjes. Plotseling zit je dan ineens in de put of in de gevangenis. De bewoners en de medewerkers hebben dan de grootste lol met elkaar.”
“Wat ik zelf nog kan, laten de verzorgenden me ook zelf doen.”
Grote lol
Er wordt ook veel gelachen in Bolderbörg. “Laatst kwamen er twee verzorgenden bij mij en die hadden de grootste lol. Ik vroeg wat er aan de hand was. Wat bleek nou? Ze hadden een jonge stagiaire naar de winkel gestuurd voor iets dat helemaal niet bestaat. Ik moest toen erg lachen, want ik deed dat vroeger ook. Ik stuurde dan iemand naar de winkel voor ‘een dubbeltje kiek-over-teunbank’.”
“En weet je wat ik zo mooi vind?” besluit mevrouw. “Dat we eens in de twee weken een bijbeluurtje hebben. We gaan dan samen zingen en lezen uit de bijbel. Ik heb veel steun aan mijn geloof en het geeft me houvast. Omdat ik minder mobiel word, lukt het me niet meer om naar de kerk te gaan en daarom ben ik dankbaar dat Bolderbörg ook hierin voorziet. Sinds ik hier woon voel ik me een stuk opgewekter!”