Mevrouw Renken (87) heeft de ziekte dementie en woont sinds vier jaar in Veenkade, omdat ze niet langer zelfstandig kon wonen. Na de dood van haar zoon werd ze vergeetachtig en miste er voorwerpen uit haar huis. Familieleden vonden die terug op de meest vreemde plekken. “Het geeft ons een gerust gevoel dat ze nu ergens woont waar mensen de deskundigheid hebben om haar te verzorgen.” Vertelt schoondochter Nellie. “Wij konden haar als familie niet langer thuis ondersteunen.”
Veenkade
Vlak voordat mevrouw Renken in Veenkade gaat wonen, valt ze van de trap en breekt haar pols. “Mijn schoonmoeder werd toen tijdelijk opgevangen in een verzorgingshuis, maar viel daar uit bed en brak haar heup. Ze werd geopereerd in het ziekenhuis. Tot onze schrik haalde ze daar zelf de hechtingen uit haar heup, overal lag bloed. Het werd ons toen duidelijk: moeder kan niet langer zelfstandig wonen. Ze begon steeds meer te dementeren. Daarnaast ging haar lichamelijk gezondheid hard achteruit. We zochten samen met het ziekenhuis een andere woonplek voor haar en kwamen uit bij Veenkade.”
Positief zelfbeeld
Na een tijdje went mevrouw Renken steeds meer aan haar nieuwe woonsituatie. “Het ging niet zonder strijd, maar uiteindelijk is het haar thuis geworden. Dit heeft ook te maken met de deskundigheid van de medewerkers. Die geven haar de regie terug. Ze laten haar meedenken bij de dagelijkse verzorging. Mijn moeder heeft met een aantal verzorgenden een enorme klik. Zo verschijnt er een lach op mijn schoonmoeders gezicht wanneer verzorgende Janneke binnenkomt. Als Janneke mijn schoonmoeder wast, vraagt ze aan haar wat ze zelf wil doen. Met een washandje maakt mijn schoonmoeder dan zelf haar gezicht schoon.”
Verzorgende Janneke pakt na het wassen twee setjes kleding uit de kast en laat mijn schoonmoeder zelf kiezen wat ze die dag aan wil. Door deze benadering voelt mijn schoonmoeder zich nuttig en waardevol.
De schoonmoeder van Nellie ziet er graag goed uit. “Ze is altijd een keurig verzorgde dame geweest en dat weten ze in Veenkade. Verzorgende Janneke pakt na het wassen twee setjes kleding uit de kast en laat mijn schoonmoeder zelf kiezen wat ze die dag aan wil. Door deze benadering voelt mijn schoonmoeder zich nuttig en waardevol. Ik denk dat het bijdraagt aan een positief zelfbeeld.”
De dementie is de laatste jaren meer zichtbaar geworden. “Ze weet soms niet meer dat ze een paar minuten geleden naar het toilet is geweest. Kort erna moet ze weer. Ze blijft dan herhalen dat ze naar het toilet wil en houdt voet bij stuk. Ik begrijp dat het voor de verzorgende niet altijd haalbaar is om steeds met haar naar het toilet te gaan, want zij hebben het ook druk, maar ze doen het vaak wel. Je ziet dat moeder daarna weer rustig is.”
Een fotoboekje
Mevrouw Renken is soms erg verdrietig, maar daar heeft de familie iets op bedacht. “De verzorgenden pakken dan een fotoboekje van onze familie en bekijken dat samen met haar. Ze vindt dat geweldig!”
Het was voor de familie een lastig besluit om hun moeder naar Veenkade te brengen, maar achteraf zijn ze er toch blij mee. “In het begin hadden we dubbele gevoelens. We vonden het heel moeilijk om haar in die setting te zien. We wisten wel dat ze door haar dementie kwetsbaar was, maar op zo’n moment word je nogmaals met de neus op de feiten gedrukt. Onze moeder - van wie we zoveel houden - komt niet meer terug. Al was ze door haar dementie al lang niet meer de persoon die ze ooit was. Het geeft ons een gerust gevoel dat ze nu in Veenkade woont. Het is beter voor mijn schoonmoeder en voor onze familie. We weten dat moeder in goede handen is.”